Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Στη Διδασκαλία του Ερμή περιέχονται τόσο σε ουσία όσο και σε δύναμη τα μέγιστα κλειδιά της αγνής γνώσης που μας επιτρέπουν να δια­τρέχουμε τον στενό δρόμο. Αυτόν για τον οποίο μας μίλησε ο Τζέσουα μπεν Παντίρα, ο Ιησούς, ο Χριστός. Ξέρουμε καλά ότι ο Μέγας Καμπίρ ήτανε, στην προηγούμενη ενσάρκωσή του, ο Τζέσουα γιος του Νουμ πριν να συμπληρώσει την αποστολή του στην Άγια Γη. Αναμφισβήτητα πολλοί είναι οι καλεσμένοι και λίγοι οι εκλεκτοί. Πραγματικά μπορούμε να μετρή­σουμε στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνους που έχουν συνεχή σκοπό ώστε να φτάσουν στο τέρμα. Ευτυχώς έχουμε το σώμα της διδασκαλίας, τις αρ­χές, τα θεμέλια που σωστά μελετημένα και βιωμένα, μας επιτρέπουν πράγ­ματι με προσωπικό δικαίωμα να διατρέχουμε το Μονοπάτι της Κόψης του ξυραφιού.

Εκείνοι που μας έφεραν την Διδασκαλία ήτανε πάντα Μεγάλοι Αβα­τάρες, Λογοϊκές Αποκρυσταλλώσεις, διότι δεν είναι δυνατόν να διανοη­θούμε έναν αγγελιαφόρο που να έχει έλθει από ψηλά παρά μόνο σαν ανα­θυμίαση ή αποκρυστάλλωση ή εκδήλωση του Λόγου στον δικό μας κόσμο. Έχοντας λοιπόν τις βάσεις είναι αναγκαίο να δουλεύουμε. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να φτάσουμε στην Τελική Απελευθέρωση.

Αναμφισβήτητα αγαπητοί μου αδελφοί, το ανθρώπινο γένος είναι υποταγμένο στον Νόμο της Παγκόσμιας Επιστροφής. Ήδη το έχουμε επα­ναλάβει πολλές φορές ότι κάθε κύκλος εκδήλωσης, κάθε κύκλος ύπαρξης αποτελείται από 108 ζωές. Μας δίνουν πάντα, μας παρέχουν 108 υπάρξεις. Εάν σε αυτές δεν αυτοπραγματοποιηθούμε, είναι φανερό ότι μένουμε υπο­ταγμένοι σε έναν άλλο νόμο που ανέφερε ο Μέγας Αβατάρας Κρίσνα του Ινδοστάν, ο οποίος έζησε 1.000 χρόνια πριν τον Χριστό. Αναφέρομαι λοι­πόν στην μετενσάρκωση των ψυχών ή την μετενσάρκωση του Πυθαγόρα. Όποιος δεν αυτοπραγματοποιηθεί στις 108 υπάρξεις, θα πρέπει αναμφισβή­τητα να μπει σε καθοδική εξέλιξη μέσα στο βυθισμένο ορυκτό βασίλειο μέ­χρι να φτάσει στην Ενάτη Σφαίρα. Εκεί γίνεται κοσμική σκόνη, δηλαδή περνάει από τον δεύτερο θάνατο για τον οποίο μας μίλησε με τόση σοφία ο Μέγας Καμπίρ Ιησούς.

Μετά από τον δεύτερο θάνατο, δηλαδή μετά τον θάνατο όλων των μη ανθρώπινων στοιχείων που φέρνουμε μέσα μας, η Ουσία ή Ψυχή ή Αθά­νατη Αρχή φεύγει. Βγαίνει στην επιφάνεια, στο φως του ήλιου για να αρχί­σει μια καινούρια ανοδική εξέλιξη που θα πρέπει αναμφισβήτητα να αρχί­σει από την πέτρα, να συνεχίσει στο φυτικό και αργότερα στο ζωικό βασί­λειο μέχρι να ξανα-κατακτήσει την ανθρώπινη ή καλύτερα θα λέγαμε την ανθρωποειδή κατάσταση που άλλοτε χάθηκε.

Όταν επανερχόμαστε ξανά στην ανθρώπινη ή ανθρωποειδή κατά­σταση, μας παρέχουν πάλι 108 υπάρξεις. Εάν αυτοπραγματοποιηθούμε στον καινούριο κύκλο καταπληκτικά. Εάν σφάλλουμε είναι φανερό ότι η διαδικασία θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται. Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί πρέπει όλοι εμείς να αυτοπραγματοποιηθούμε ή να συνεχίσουμε να περι­πλανιόμαστε στην πεδιάδα του Σαμσάρα, μέσα σε αυτόν τον μοιραίο τροχό που γυρίζει πάντα τρεις χιλιάδες φορές.

Είναι φανερό ότι μετά την τελευταία βόλτα του τροχού οι ευκαιρίες τελειώνουν. Όποιος δεν έχει πετύχει την Αυτοπραγμάτωση, την μαεστρία, θα πρέπει να βυθιστεί στο Παγκόσμιο Πνεύμα της Ζωής με την ευτυχία αλλά χωρίς μαεστρία. Θα φτάσουν την Ευτυχία αλλά δεν θα πετύχουν την Αυτοπραγμάτωση, απλά θα μετατραπούν σε στοιχεία του σύμπαντος και αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει αμφιβολία αγαπητοί μου αδελφοί ότι οι 3.000 βόλτες του τροχού είναι πολύ οδυνηρές.

Εμείς που έχουμε μελετήσει σε βάθος την διδασκαλία που σχετίζεται με την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι φτάσαμε στο λογικό συμπέ­ρασμα ότι δεν είναι ικανά να αυτοπραγματωθούν όλα τα ανθρώπινα όντα. Επίσης είναι βέβαιο και αληθινό ότι όλοι οι Σπινθήρες που αναθυμιάζουν από την Αγκαλιά του Παγκόσμιου Πνεύματος της Ζωής δεν έχουν ενδιαφέ­ρον για την Μαεστρία. Όταν κάποιος Παρθενικός Σπινθήρας ποθεί αληθινά να πετύχει την Μαεστρία, δουλεύει την ουσία του, την ψυχή του και μάχε­ται για να την πετύχει.

Στον κόσμο βλέπουμε πολλά άτομα, εκατομμύρια ανθρώπινα πλά­σματα που δεν έχουν ενδιαφέρον για την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι. Θα μπορούσατε να αντιλέγετε ότι δεν γνωρίζουν όλοι την Γνωστική, το σώμα της διδασκαλίας. Αυτό είναι σωστό μέχρι ένα συγκεκριμένο ση­μείο διότι στην πραγματικότητα της αλήθειας όταν εμείς διαδίδουμε παντού την διδασκαλία, μερικοί υπακούουν στο κάλεσμά μας και άλλοι παραμέ­νουν αδιάφοροι και δυστυχώς είναι οι περισσότεροι.

Έτσι λοιπόν εμείς γνωρίζουμε, ξέρουμε, πότε υπάρχει ανησυχία, πό­θος. Εάν κάποιος ποθεί πραγματικά να φτάσει στην Μαεστρία, δουλεύει. Όταν κάποιος έχει αυτή την επιθυμία, τον κουνάνε από τα πιο οικεία μέρη του, τον σπρώχνουν μυστικά, βρίσκεται σε ανησυχία. Αλλά αυτός που τον σπρώχνει είναι ο Παρθενικός Σπινθήρας του, το Πραγματικό του Είναι, διότι αυτό καθαυτό ποθεί να πετύχει την Μαεστρία.

Με την ευκαιρία της Ημέρας των Νεκρών είναι αναγκαίο να συλλο­γιστούμε λίγο. Ο Μεγάλος Νόμος επίσης δεν εγκαταλείπει εκείνους που δεν ποθούν την Μαεστρία, ούτε εκείνους που μάχονται να την πετύχουν και δεν την πετυχαίνουν. Το Εύσπλαχνο ΟΜΝΙΣ αγρυπνεί για όλα τα πλάσματα και δεν εγκαταλείπει κανένα.

Στους αρχαίους καιρούς δόθηκε μια ειδική σημασία στα νεκρικά μυ­στήρια. Στην Αίγυπτο προόδευσαν πολύ στις βαλσαμώσεις και τις μουμιο­ποιήσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μούμιες της Αιγύπτου είναι κατα­πληκτικές. Επίσης πέτυχαν να διατηρήσουν ζωντανά σώματα, όχι με την ψύξη, αλλά με ένα είδος μουμιοποίησης, σώματα που μπόρεσαν να υπάρ­ξουν χιλιάδες χρόνια. Ακόμα στην γη των Φαραώ κάτω από το έδαφος, κάτω από τις πυραμίδες ή σε κρυφά και μυστικά μέρη υπάρχουν ζωντανά σώματα δασκάλων που χρονολογούνται από 3, 4, 5 μέχρι και 10.000 χρόνια προ Χριστού. Στην ώρα τους αυτοί οι δάσκαλοι θα εισέλθουν στα φυσικά τους σώματα για να έλθουν ξανά κάτω από το φως του ήλιου, έτσι όπως εί­ναι γραμμένο στο Βιβλίο των Νεκρών για να αρχίσουν μια καινούρια Εποχή την Νεπτουνιάνα Αμεντίνα.

Φτάνοντας στο βάθος αυτού του ζητήματος, τόσο οι Αιγύπτιοι, οι Θιβετιανοί, όσο και οι Αζτέκοι και οι Μάγιας δίδαξαν ότι είναι δυνατόν να απελευθερωθούμε μετά από τον θάνατο για να μην επιστρέψουμε σε αυτόν τον θλιμμένο κόσμο. Όποιος δρα έτσι, το κάνει πραγματικά χωρίς Αυτο­πραγμάτωση, αλλά είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να αυτοπραγματωθούν. Πάντα είναι προτιμότερο να διαφεύγουμε από αυτή την οδυνηρή Πεδιάδα του Σαμσάρα. Δεν είναι αναγκαστικό, δεν είναι απαραίτητο να περιμένουμε την τρισχιλιοστή βόλτα του Τροχού του Σαμσάρα. Αυτοί που επιθυμούν την απελευθέρωση μπορούν να το κάνουν ακόμη και αν δεν πετυχαίνουν την Μαεστρία, διότι δεν γεννήθηκαν όλα τα ανθρώπινα όντα για Μύστες, ούτε για Μαχάτμας, ούτε για Λόγοι. Υπάρχει πάντα μία πόρτα διαφυγής για αυτούς που δεν αισθάνονται ικανοί να πραγματοποιούν το Μεγάλο Έργο.

Πραγματικά αν, μετά τον τρισχιλιοστό κύκλο, θα πρέπει να επιστρέ­ψουμε στην Αγκαλιά του Παγκόσμιου Πνεύματος της Ζωής σαν απλά στοι­χειώδη της Φύσης (χωρίς καμιά αυτοπραγμάτωση, αυτό βέβαια σε περί­πτωση που δεν θα είχαμε δουλέψει πραγματικά) τότε είναι προτιμότερο να ελευθερωθούμε μια και καλή από αυτόν τον μοιραίο τροχό. Έτσι θα αποφύ­γουμε το κατέβασμα στους κόσμους των κολάσεων μετά από κάθε κύκλο εκδήλωσης και τους τρομερούς πόνους αυτής της οδυνηρής κοιλάδας των δακρύων.

Υπάρχουν λοιπόν δύο τρόποι χειραφέτησης, δραπέτευσης από αυτή την πεδιάδα του Σαμσάρα. Ο ένας αυτοπραγματωμένοι, μετατρεμμένοι σε Μαχάτμας ή Λόγους και ο άλλος σαν απλά στοιχειώδη χωρίς εσωτερική αυτοπραγμάτωση. Έτσι λοιπόν ο καθένας πρέπει να συλλογιστεί και να διαλέξει τον δρόμο. Όταν τον διαλέξουμε πρέπει να είμαστε σοβαροί, διότι αφού έχουμε κάνει το βήμα για τον μυστικό δρόμο δεν είναι δυνατόν να επιστρέψουμε πίσω. Γι’ αυτό στα Θιβετιανά μυστήρια, όταν κάποιος πάει να λάβει την μύηση, ο ιερείς ηχούν τις σάλπιγγές τους (φτιαγμένες από κό­καλα νεκρών) ενώ προειδοποιούν τον νεόφυτο:

«Σταμάτα οδοιπόρε. Μην προσπαθείς να ακολουθήσεις τον δρόμο που είναι πιο πέρα από αυτό το κατώφλι. Θυμήσου ότι ο δρόμος της μύησης εί­ναι γεμάτος από δάκρυα, πόνους, οδύνες. Εσύ μπορείς να είσαι ευτυχής με την θρησκεία που σου έχουν διδάξει και να ζήσεις στους παραδείσους της Φύσης, στην γη των Ντέβας, των άγιων Θεών. Γιατί επιμένεις στο να μπεις από τον μυστικό δρόμο;»

Εάν ο νεόφυτος παρ’ όλα αυτά πει: «Τίποτα δεν μπορεί να με σταμα­τήσει. Εγώ θα διατρέξω το μονοπάτι της κόψης του ξυραφιού. Εγώ πηγαίνω από το μονοπάτι της εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης. Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει», θα λάβει πραγματικά την μύηση.

Αλλά εάν αισθανότανε αδυναμία τότε θα έπρεπε να ψάχνει την χειρα­φέτηση κοινή για την λογική, εκείνον τον τύπο αυτοπραγμάτωσης χωρίς νοημοσύνη. Δεν θα μπορεί να είναι ένας ήλιος αλλά θα παρηγορηθεί με το να είναι ένα αστέρι.

Ο δρόμος της χειραφέτησης δια μέσου της κατανόησης, δεν μας με­τατρέπει σε Θεούς. Μας επιτρέπει μόνο να διαφύγουμε σαν στοιχειώδη για να ζούμε μέσα στον Παγκόσμιο Ωκεανό της Ζωής με οριστικό τρόπο.

Δεν είναι αναγκαίο να φτάσουμε στην τρισχιλιοστή βόλτα του τρο­χού του Σαμσάρα. Εκείνοι που δεν θέλουν να ζουν πια, που είναι απογοη­τευμένοι από την ζωή, εκείνοι που έχουν πιει στο δισκοπότηρο όλων πι­κριών και με κανένα τρόπο δεν αισθάνονται αρκετά έτοιμοι για να βαδί­σουν το μονοπάτι (που θα τους μετατρέψει σε Θεούς πιο πέρα από το καλό και το κακό), μπορούν να βαδίσουν το μονοπάτι «της λιγότερης προσπά­θειας». Εκείνο που μας μετατρέπει μοναχά σε στοιχειώδη ή σε μικρούς βούδες-στοιχειώδη, εκείνο που μας επιτρέπει να επιστρέψουμε για πάντα στην Αγκαλιά της Μεγάλης Πραγματικότητας.

Πράγματι αυτοί που δεν μπορούν να αυτοπραγματωθούν και τελειώ­νουν τον κύκλο της εκδήλωσής τους, κανονικά θα πρέπει να κατέβουν μέσα στα εντόσθια της κόλασης και να υποφέρουν πολύ για να πετύχουν τον δεύ­τερο θάνατο. Μετά από αυτόν έρχεται η χειραφέτηση της στοιχειώδους-ου­σίας. Αυτή μετατρεπόμενη σε στοιχειώδες αρχίζει μια καινούρια ανοδική εξέλιξη.

Αυτό που φυσικά θα πρέπει να κάνουμε (και όχι αυτό που η φύση θα πρέπει να κάνει για μας μέσα στα εντόσθια της γης) μπορούμε να το κά­νουμε θεληματικά εδώ και τώρα και να αποφύγουμε το κατέβασμα στα εντόσθια της γης. Αν η φύση θα πρέπει να καταστρέψει το εγώ, τον ίδιο τον εαυτό μας, μπορούμε εμείς να το κάνουμε χωρίς την ανάγκη να βυθιστούμε σε αυτές τις τρομερές κολάσεις του βυθισμένου ορυκτού βασιλείου. Εάν θα πρέπει να μετατραπούμε σε στοιχειώδη μετά τον δεύτερο θάνατο, μπορούμε να μετατραπούμε σε στοιχειώδη εδώ και τώρα χωρίς να περάσουμε από αυτή την πίκρα. Έτσι λοιπόν υπάρχει ευσπλαχνία. Ο Αιώνιος Κοινός Κο­σμικός Πατέρας, ο Εύσπλαχνος ΟΜΝΙΣ ποτέ δεν εγκαταλείπει κανέναν.

Υπάρχουν λοιπόν στον θάνατο καταπληκτικά μυστήρια. Όποιος θε­λήσει πραγματικά να χειραφετηθεί και να μην γυρίσει ποτέ θα πρέπει να αρχίσει με το να γνωρίσει την διδασκαλία. Γίνεται απαραίτητο να διαλύ­σουμε το εγώ, τον εαυτό μας τον ίδιο. Δεν θα μπορούσε κανείς να απαιτή­σει από ένα ανθρώπινο ον να πετύχει την τέλεια εξάλειψη του εγώ εδώ και τώρα εάν δεν είναι έτοιμο. Αλλά εάν μπορεί, εάν σκοπεύει οποιοδήποτε πλάσμα να εξαλείψει το εγώ, ακόμη και σε ένα μέρος, μετά από τον θάνατο θα συνεχίσει την υπόλοιπη δουλειά. Αλλά εκεί είναι το πρόβλημα. Εάν θα είμαστε με κοιμισμένη συνείδηση έτσι και αλλιώς θα πρέπει να επιστρέ­ψουμε. Τότε τι να κάνουμε για να μην επιστρέψουμε σε αυτή την κοιλάδα των δακρύων; Να αφυπνίσουμε συνείδηση. Αλλά πότε πρέπει να την αφυ­πνίσουμε; μετά τον θάνατο ή τώρα; Είναι φανερό ότι πρέπει εδώ επί τόπου να δουλεύουμε για να αφυπνίσουμε την συνείδηση. Υπάρχει καμιά επι­στήμη που να μας επιτρέψει την αφύπνιση της συνείδησης; Ναι υπάρχει. Την έχουμε διδάξει και θα συνεχίσουμε να την διδάσκουμε δια μέσου των διαφόρων ομιλιών μας.

Όποιος αφυπνισθεί πρέπει να διαλέξει τον δρόμο του. Όποιος αφυ­πνισθεί, μετά τον θάνατο θα μπορεί να δουλεύει και αν δεν θέλει να επι­στρέψει δεν θα επιστρέψει. Αλλά πως θα μπορούσε ένας κοιμισμένος να αποφύγει την επάνοδο, την επιστροφή στην πεδιάδα της πίκρας; Αδύνατον, αλήθεια; Πρώτα από όλα χρειάζεται να αφυπνισθούμε. Αφυπνισμένοι, ναι, μετά τον θάνατο θα μπορούμε να δουλεύουμε. Είναι φανερό ότι εκείνος ο μακαρίτης θα υποβληθεί σε δοκιμασίες αν δεν θέλει να γυρίσει.

Πρώτα, μετά τον θάνατο, περνάει κανείς από μια αναισθησία τριών ημερών, ένα είδος λιποθυμίας, μετά από τις οποίες αισθάνεται ξαναδυνα­μωμένος, αναζωογονημένος. Εάν ο μακαρίτης βρίσκεται σε επάγρυπνη αντίληψη, εάν αληθινά δεν έχει την συνείδηση κοιμισμένη, εάν αληθινά έχει επιθυμίες, θα μπορεί να αποφύγει την επιστροφή σε αυτή την πεδιάδα της πίκρας. Επαναλαμβάνω, αν επιθυμεί να μην γυρίσει θα δοκιμαστεί. Η Θεϊκή Μητέρα και ο Πατέρας που είναι εν κρυπτώ, ή ο Πατέρας-Μητέρα συνολικά (διότι ο καθένας έχει τον Πατέρα του που είναι εν κρυπτώ και την Θεϊκή Μητέρα του Κουνταλίνη) θα τον υποβάλλουν σε δοκιμασία. Θα πά­ρουν π.χ. μπροστά του, σε μια δεδομένη στιγμή, μια τρομερή μορφή, υπε­ράνθρωπη, με σκοπό να δοκιμάσουν τον μακαρίτη. Εάν αυτός παραμείνει σταθερός σαν ατσάλι είναι φανερό ότι θα βγει νικητής. Όμως αυτή δεν είναι η μόνη δοκιμασία, υπάρχουν πολλές άλλες. Ο μακαρίτης που δεν θέλει να επιστρέψει δεν πρέπει να αφήσει να τον ελκύουν οι συγγενείς, η προσή­λωση, οι αδελφοί, αδελφές, γιοι και κόρες, διότι θα βλάπτει τον ίδιο τον εαυτό του. Ελκυόμενος από αυτά τα αγαπημένα όντα που άφησε στον κό­σμο, είναι φανερό πως θα ξανα-επιστρέψει, θα ξανα-ενσωματωθεί.

Εάν δεν θέλουμε να επιστρέψουμε θα πρέπει, μετά τον θάνατο, να χάσουμε κάθε προσήλωση για εκείνους που αφήσαμε σε αυτή την κοιλάδα των δακρύων. Αφού έχουμε αφήσει το σώμα, η φύση έχει πολλούς τρόπους και συστήματα για να μας κάνει να επιστρέψουμε ή να ξανα-ενσωματω­θούμε και εμείς πρέπει να το καταλάβουμε.

Πρώτα από όλα δεν περιττεύει να ξέρετε ότι μετά από τον θάνατο πρέπει να αναθεωρούμε την ζωή που πέρασε. Θα αρχίσουμε από την τελευ­ταία στιγμή, την στιγμή πριν την αγωνία μας, θα έχουμε την τάση να ζούμε στο ίδιο σπίτι όπου πεθάναμε, να διατρέχουμε τους ίδιους δρόμους όπου άλλοτε περπατούσαμε. Με λίγα λόγια θα θέλουμε να μαζεύουμε τα βήματά μας και τα μαζεύουμε σύμφωνα με το πώς ξαναζούμε τις διάφορες ηλικίες της ύπαρξης που μόλις πέρασε. Είναι φανερό πως αυτή η αναδρομή δεν εί­ναι απλώς διανοητική. Μετά τον θάνατο ξαναζούμε όλα τα γεγονότα, τα συμβάντα, τα επεισόδια της ζωής που πέρασε. Και σύμφωνα με το πώς την ξαναζούμε παίρνουμε επίσης την όψη που είχαμε σε κάθε μία από τις ηλι­κίες μας. Εάν πεθάνουμε ηλικιωμένοι, θα δούμε τον εαυτό μας γέρο και μετά θα δούμε τον εαυτό μας μετατρεπόμενο σε ώριμο άτομο και μετά σε νέο, σε έφηβο και τέλος σε παιδί. Έτσι θα ξαναζήσουμε όλη την ύπαρξή μας με τον σκοπό να φτιάχνουμε τους λογαριασμούς μας και να κάνουμε μια ισοστάθμιση από τα καλά και κακά έργα μας.

Α.Δ.Σαμαέλ Αούν Βεόρ