OI ZΩΝΤΑΝΕΣ ΜΟΥΜΙΕΣ

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που περιβάλλει τον αρχαίο γνωστικισμό είναι η επιστήμη των Ζωντανών Μούμιων. Ο Δάσκαλος Σαμαέλ, για παράδειγμα, ζούσε στο Μεξικό, όπως οποιοσδήποτε Μεξικανός πολίτης. Αλλά, ταυτόχρονα, κατείχε κι άλλο σώμα, στην Αίγυπτο, σε κατάσταση καταληψίας (ζωντανή μούμια), εδώ και κάπου 5 χιλιάδες χρόνια περίπου. Περιστασιακά, ο Σαμαέλ μπορούσε να ξαναζωντανέψει το άλλο του σώμα, για να πραγματοποιήσει κάποια συγκεκριμένη εργασία. Είναι λυπηρό το ότι η τωρινή επιστήμη και οι θρησκείες δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με τις ζωντανές μούμιες, γνωρίζουν και μελετούν μόνο τις νεκρές μούμιες. Εσωτερικά, αισθάνομαι ότι οι επιστήμονες σκέπτονται ότι υπάρχει κάτι το διαφορετικό στην παράξενη διαδικασία της μουμιοποίησης των αρχαίων Αιγυπτίων. Στο τέλος-τέλος, γιατί ήθελαν να διατηρήσουν το σώμα; Το σίγουρο είναι ότι εκείνο τον καιρό υπήρχαν δυό διαδικασίες: μία γνωστή από τους ιερείς και τους Υψηλούς Μυημένους, και μία άλλη άξεστη μίμηση από τον λαό.

Γι’ αυτό, κανείς δεν μπορεί να μας μιλήσει καλύτερα από τον Σαμαέλ σχετικά με εκείνο το αρχαίο μυστήριο που ανήκει στην Απόκρυφη Χημεία ή την Αλχημική Επιστήμη. Μας λέει σχετικά:

-Η επανενσάρκωση ή νόμος της αιώνιας επιστροφής είναι μία απλή θεωρία για τους περισσότερους από τους ανθρώπους. Υπάρχουν μερικοί που λένε ότι είναι μία απλή υπόθεση. Δεν λείπουν επίσης κι αυτοί που αποδίδουν σε όλα αυτά την ιδέα της απλής πρόληψης, για αγνοούντες. Όμως, η επανενσάρκωση είναι ένα συγκεκριμένο και αναντίρρητο γεγονός για αυτούς που θυμούνται τις περασμένες τους ζωές. Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να πω ότι εγώ θυμάμαι με απόλυτη σιγουριά όλες τις προηγούμενες ζωές μου, τις θυμάμαι γιατί είμαι ένας άνθρωπος με ξύπνια συνείδηση. Οποιοσδήποτε από εσάς που θα ξυπνήσει την συνείδηση θα θυμηθεί επίσης τις περασμένες του ζωές.

Θέλω να μιλήσω τώρα για μία πολύ ιδιαίτερη επανενσάρκωση που είχα στην αρχαία Αίγυπτο, την εποχή του Φαραώ Χεφρέν. Νομίζω ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω τις λεπτομέρειες εκείνης της ύπαρξης στην ηλιόλουστη χώρα του Khem. Ήμουν πολύ νέος όταν, περπατώντας στην άμμο της ερήμου, βρισκόμουν μπροστά σε μια λεωφόρο με άσπρες και μαύρες σφίγγες. Θυμάμαι επίσης ότι από μακριά μπορούσα να δω έναν Δάσκαλο ντυμένο με λευκό χιτώνα, σανδάλια και ένα πανωφόρι για να προστατεύεται από τον ήλιο. Συνεχίζοντας, έφτασα στην βάση μιάς από τις τρεις μεγάλες πυραμίδες που ακόμη και σήμερα υπάρχει ( αυτήν του Χεφρέν ). Κάθισα στην σκιά της μεγάλης πυραμίδας για να βολέψω τα σανδάλια μου. Μετά, έψαξα την είσοδο του ναού που υπήρχε στην πυραμίδα. Με εμπόδιζε ένας φύλακας, με σπαθί στο χέρι και ντυμένος μόνο με ένα κομμάτι σκληρό δέρμα (ποδιά) που σκέπαζε την περιοχή των γεννητικών οργάνων. Ενώπιος ενωπίω, ρώτησε:

-Τι θέλετε;
-Είμαι ένας τυφλός που ψάχνει το φως, απάντησα!
-Τι επιθυμείς;
-Φως…!

Τότε, ο φύλακας αρπάζοντάς με απότομα από το αριστερό μπράτσο, με τράβηξε προς το εσωτερικό του ναού της πυραμίδας. Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω εκείνη την στιγμή που είδα μια μεγάλη πέτρα και που, καθώς άνοιγε, δονούνταν με τέτοιο τρόπο ώστε παρήγαγε τις επτά νότες της μουσικής σκάλας. Μέσα στον ναό πια, ξεγυμνωμένος από τα ρούχα μου και από όλα μου τα υπάρχοντα (χρήματα, κοσμήματα, πολύτιμα πετράδια,) έπρεπε να περάσω από τρομερές δοκιμασίες, με τον σκοπό να αξιολογηθεί η εσωτερική μου διάθεση και ο χαρακτήρας μου.

Στην Δοκιμασία της Φωτιάς έπρεπε να διασχίσω ένα σαλόνι με φωτιά, γεμάτο με μακριές σιδερόβεργες, κατακόκκινες από φωτιά, που προκαλούσαν ανυπόφορη ζέστη. Ανάμεσά τους, υπήρχε ένα διάστημα που μόλις και χωρούσε τα πόδια. Κάτω, υπήρχε μια άβυσσος. Όποιος δίσταζε, οπισθοχωρούσε ή τον κυριαρχούσε ο φόβος, συνήθως έπεφτε, και τον κατέτρωγαν οι φλόγες.

Στην Δοκιμασία του Αέρα, με κρέμασαν από έναν γκρεμό. Δυνατά ρεύματα αέρα μαστίγωναν και πάγωναν το σώμα μου. Όμως συνέχισα σταθερός και ήσυχος.

Μετά, υποτάχτηκα στην Δοκιμασία του Νερού. Εκείνη η δοκιμασία πραγματοποιούνταν σε μια τάφρο ή λίμνη, γεμάτη με κροκοδείλους. Σώθηκα γιατί γνώριζα κάποιους μαγικούς εξορκισμούς μεγάλης δύναμης. Πολύ πριν και μετά από εμένα πολλοί κατέληξαν κομματιασμένοι από τα σαγόνια εκείνων των ερπετών.

Τελικά, υποτάχτηκα στην Δοκιμασία της Γης. Έπρεπε να παραμείνω γαλήνιος και ήσυχος μπροστά σε δύο ογκώδεις πέτρες που απειλούσαν να με κομματιάσουν.

Θέλω να υπογραμμίσω ότι όλες αυτές οι δοκιμασίες πραγματοποιήθηκαν με σάρκα και οστά. Οι κίνδυνοι ήταν πραγματικοί. Όμως, καθώς βγήκα νικητής από τις τέσσερις καθαγιασμένες μυητικές δοκιμασίες, στην συνέχεια έγινα δεκτός στο Ιερό Κολέγιο των Μυημένων της Μεγάλης Πυραμίδας.

Ακολουθώντας τις κανονικές διαδικασίες του Μυητικού Μονοπατιού, λογικά έπρεπε να περάσω από περισσότερες δοκιμασίες. Με κάθε τρόπο, μετά από μερικά χρόνια, κατάφερα να φτάσω στην κορυφή του Πρώτου Βουνού των Μεγαλύτερων Μυήσεων, ανακεφαλαιώνοντας όλες τις ερμητικές διαδικασίες που αντιστοιχούν Σ’ εκείνον τον μυητικό βαθμό.

Αφού είχα τελειώσει την ανώτερη αλχημική δουλειά μου, τόσο η Λευκή Αδελφότητα όσο και το βασιλικό εσωτερικό μου Είναι με διέταξαν να βάλω το σώμα μου σε κατάσταση καταληψίας. Πραγματικά έτσι και έγινε, σύμφωνα με τις διαδικασίες της Απόκρυφης Χημείας. Μετά οι ιερείς με έβαλαν σε μία σαρκοφάγο. Σημαντικό: αυτοί (οι ιερείς) δεν χρειάστηκε να μου αφαιρέσουν την ζωή. Επαναλαμβάνω: το σώμα μου έμεινε σε κατάσταση καταληψίας, μετά, τάφηκε σε έναν μυστικό τόπο τον οποίο δεν θα αποκαλύψω ποτέ.

Δια μέσου των αιώνων το Είναι μου συνέχισε να αποκτάει σώμα σε διάφορες εποχές και τόπους. Περιοδικώς μου επέτρεπαν να χρησιμοποιώ το Αιγυπτιακό σώμα. Για παράδειγμα, στην προηγούμενη ενσάρκωσή μου ήμουν ο Καπετάν Daniel Coronado, και κατέληξα να γίνω ένας από τους ήρωες της Μεξικανικής Επανάστασης. Όταν πέθανα (1914), και ενώ περίμενα μια καινούρια ενσάρκωση, μου επετράπη να χρησιμοποιήσω εκείνο το Αιγυπτιακό σώμα. Όμως έπειτα έπρεπε να το επιστρέψω στον τάφο γιατί μια νέα ύπαρξη είχε προγραμματιστεί για μένα (1917).

Την σήμερον ημέρα συνεχίζω να είμαι συνδεδεμένος με εκείνο το σώμα και πάντα το χρησιμο-ποιώ όποτε είναι αναγκαίο. Αυτό είναι δυνατόν διότι είναι ένα σώμα που ακόμα συνεχίζει να είναι ζωντανό! Περιοδικώς το αποσύρω από τον τάφο, μεταφέροντάς το μέσω της Τέταρτης Διάστασης, και υλοποιώντας το όπου το χρειάζομαι. Συνεχίζω να δίνω τροφή και ποτό σε εκείνο το σώμα, για να συνεχίζει να ζει. Αλλιώς θα πεθάνει. Και γιατί συνεχίζω να το διατηρώ ζωντανό; Απλά, για να μπορέσω να το χρησιμοποιήσω στον κατάλληλο χρόνο του!

Όλες εκείνες οι διαδικασίες, όλη εκείνη η επιστήμη των ζωντανών μούμιων συνιστούν μέρος των Μυστηρίων του Θανάτου, του Άμωνος-Ρα. Κανείς στον σημερινό κόσμο, δεν έχει ιδέα ότι όλα αυτά είναι δυνατά. Μιλάω με λεπτομέρειες για κάτι που η τωρινή επιστήμη δεν γνωρίζει και ούτε έχει την παραμικρή ιδέα.

Επιπλέον: δεν είμαι ο μοναδικός που έχει φυσικό σώμα σε κατάσταση καταληψίας. Στην Αιγυπτιακή γη υπάρχουν πολλοί ακόμα. Υψηλοί Μυημένοι που κατέχουν κι αυτοί σώματα σε παρόμοια κατάσταση συντήρησης. Για παράδειγμα, κάποια ημέρα έπρεπε να επισκεφτώ μια κυρία για να την πληροφορήσω σχετικά με ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Αυτό συνέβη εδώ και πολλά χρόνια. Χωρίς αμφιβολία, είχα πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις με εκείνη την κυρία. Κάποια συγκεκριμένη στιγμή, σχολίασα:

-Είμαι πια κουρασμένος από αυτήν την ζωή! Θα μου άρεσε να πεθάνω…

Και εκείνη απάντησε αμέσως:

-Θα ήταν καλό αν μπορούσατε να πεθάνετε! Αλλά, ούτε εσείς ούτε εγώ μπορούμε να πεθάνουμε!

Πέρασαν τα χρόνια και κάποτε επαλήθευσα ότι εκείνη η κυρία, στην πραγματικότητα, ήταν μια Υψηλή Μυημένη που διατηρούσε επίσης ένα φυσικό σώμα στην Αίγυπτο εδώ και πολλούς αιώνες. Γι’ αυτό, ούτε εκείνη ούτε εγώ δεν μπορούσαμε να πεθάνουμε. Από καιρό σε καιρό αποκτούμε καρμικά σώματα, επανενσαρκωνόμενοι.

Ακόμα αναφορικά με τις ζωντανές μούμιες, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι, προφανώς, μπορούμε να εγκαταλείψουμε εκείνα τα σώματα όποτε θέλουμε, συνεχίζοντας να είμαστε ενωμένοι μαζί τους μόνο με το ασημένιο κορδόνι. Και αυτό ήταν που συνέβη όταν αποσαρκώθηκα σαν Καπετάν Daniel Coronado. Όταν επανενσαρκώθηκα, στις 6 Μαρτίου του 1917, έπρεπε να επιστρέψω το Αιγυπτιακό μου σώμα στον τάφο του. Ακόμα, σήμερα, συνεχίζω να χρησιμοποιώ την Αιγυπτιακή μου μούμια.

«Βλέπετε ότι υπάρχουν μυστήρια σχετικά με τα οποία δεν έχετε την παραμικρή ιδέα. Μιλάω γι’ αυτά τα πράγματα γιατί ξέρω ότι θέλετε να μελετήσετε αυτό το είδος της επιστήμης. Και αυτά που λέω μπορεί να σας εκπλήξουν! Και δεν απορώ που εκπλήσσεστε με αυτές τις αποκαλύψεις. Όμως, μιλάω ακριβώς για τα μεγάλα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου. Ξυπνήστε για να φτάσετε να είστε και εσείς γνώστες των μυστηρίων της ζωής και του θανάτου!».

Από μέρους μου, σαν ζωντανός μάρτυρας όλων των γεγονότων που περιέβαλαν την αποσάρκωση του Δασκάλου Σαμαέλ την νύχτα της 24 Δεκεμβρίου του 1977, στην πόλη του Μεξικού, πρέπει να διασαφηνίσω ότι κατά τους τελευταίους μήνες, ο Δάσκαλος είχε ξεκινήσει μια διαδικασία ανταλλαγής των ατόμων της Αιγυπτιακής μούμιας προς το σώμα στο οποίο βρισκόταν ενσαρκωμένος. Ακριβώς, την ημέρα της αποσάρκωσής του, όλα τα άτομα του κεφαλιού είχαν ήδη αλλάξει. Και για να ολοκληρωθεί πλήρως η διαδικασία χωρίς κανενός είδους βλάβη, ο Δάσκαλος έμεινε τρεις ημέρες στον νεκροθάλαμο… Αυτός ο ίδιος, πριν την τελευταία του στιγμή, με πλήρη συνείδηση, έδωσε σαφέστατους προσανατολισμούς στον Dr. Jacinto Juarez γιατρό και έναν από τους πιο πιστούς μαθητές του να αναλάβει την δέσμευση να διατηρήσει το σώμα του ανέπαφο για τρεις ημέρες. Χάρη σε όλες αυτές τις φροντίδες, τους προσανατολισμούς που έδωσε ο Δάσκαλος και την εμπιστοσύνη και την πίστη του γιατρού που τον περιποιήθηκε και τον συνόδευσε στις τελευταίες του στιγμές, μπόρεσε ο Δάσκαλος να πραγματοποιήσει την αλλαγή των ατόμων στο Αιγυπτιακό σώμα με πλήρη και επιτυχή τρόπο.

Θυμάμαι, επίσης, ότι ο Δάσκαλος μου είχε πει:

-Δεν ξέρω ποια θα είναι η θέληση του Πατέρα μου: αν θα συνεχίσω με αυτό το σώμα ή αν θα συνεχίσω με το Αιγυπτιακό μου σώμα.

Γι’ αυτό, τίποτα από όσα συνέβησαν με τον Δάσκαλο στο Μεξικό, το 1977, δεν ήταν συμπτωματικό, όλη η διαδικασία συνοδευόταν από τις Ανώτερες Ιεραρχίες. Πολύ πριν να συμβούν όλα αυτά, ο Σαμαέλ ήδη ήξερε το τι έπρεπε να περάσει, με τον ίδιο τρόπο που ο Ιησούς ήξερε επίσης από πριν όλο το Δράμα των παθών που του επιφυλασσόταν.

Είναι σημαντικό να υπογραμμίσω ότι όλα αυτά τα φαινόμενα είναι γνωστά μεταξύ των πραγματικών Μυημένων. Και αυτό που συνέβη με τον Σαμαέλ, με τον Ιησού, με τον Φραγκίσκο της Ασίζης ή με τον Βούδα, συμβαίνει επίσης με όλους εκείνους που φτάνουν στις υψηλές σφαίρες της Ανώτερης Μύησης.

Αυτήν ακριβώς την στιγμή που γράφω αυτό το βιβλίο, δεκάδες από υποψήφιους γνωστικούς υποτάσσονται στις δοκιμασίες της εφαρμογής, γιατί αποφάσισαν να περπατήσουν το Μονοπάτι της Μύησης. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι η Μύηση δεν είναι προνόμιο καμιάς σχολής , θρησκείας ή αίρεσης. Η Λευκή Μύηση ανήκει στον Κοσμικό Χριστό και, σε όλες τις αυθεντικές θρησκείες.

Fernando Salazar Banol (Στην Καρδιά του Δασκάλου)

Μακάρι, αυτήν την φορά, να είναι διαφορετικά…Σχετικά με μια πιθα